بنویس زن، بنویس!

این روزها بیشتر از هر زمان دیگری در زندگی‌ام می‌نویسم. یکی از روزهای هفته‌ای که گذشت، بیش از پنج هزار کلمه نوشتم و وقتی انگشتانم را از روی کیبورد برداشتم، درد زیادی در دست چپم احساس کردم. اما چه نوشتنی؟ نوشتنی که دلم را روشن کند و قلبم را صفا دهد یا نوشتنی زوری؟ به قول همسرم این مدت یک آدم قلم به مزد بوده‌ام. نوشتن برای چیزی که دوست داشتم را به‌کلی از یاد برده‌ام و رابطه‌ام با نوشتنی که مرا به دنیا متصل کند کمتر از همیشه شده است. نباید بگذارم این اتصال قطع شود. این رشتۀ باریک و کم‌جان هیچ‌وقت مرا ناامید نکرده است و هرگاه نیاز داشتم بفهمم زنده‌ام، یا به دنبال شانه‌ای برای آسودن و گریه‌کردن بودن آغوشش را برایم بازکرده است. بنویس زن، بنویس...